***

Pojawiła się znikąd. Wyrosła przed nimi niczym zjawa. Amber cicho krzyknęła, gdy pasy bezpieczeństwa wpiły się w jej skórę, podczas gwałtownego zakrętu. Niewiele brakowało, a potrąciliby tą kobietę.

Samochód wykonał obrót o sto osiemdziesiąt stopni, wjeżdżając przy tym na sąsiedni pas. Amber odetchnęła z ulgą, gdy koła samochodu zapiszczały na pustej jezdni.

Nie mogła pojąć, co się stało. Przez chwilę miała nadzieję, że jest to tylko sen. Zerknęła kątem oka na rodziców. Jej ojciec nadal obiema rękami mocno trzymał kierownicę, chociaż samochód już od dobrych kilku chwil stał nieruchomo w miejscu. Matka zrobiła się biała jakby za chwilę miała zemdleć, jednak to właśnie ona pierwsza otrząsnęła się z szoku. Odchrząknęła i zaczęła wychodzić z auta. Jednak Amber nie była pewna, czy chce opuszczać samochód. W środku pomimo obezwładniającego lęku, czuła się względnie bezpiecznie, tym bardziej, że dziewczyna nie zdradziła dotąd najmniejszego zainteresowania samochodem. Ale w końcu ciekawość wzięła górę nad strachem i poszła śladem rodziców, który już, co prawda w ślimaczym tempie, wyszli z samochodu i stanęli przed tą dziewczyną. Nie uczynili jednak żadnego gestu w jej stronę, najwidoczniej czekali aż ona wykona pierwszy ruch.

A ona sprawiała wrażenie, jakby zupełnie ich nie zauważyła. Nadal w tym samym miejscu, patrzyła prosto przed siebie. Była bardzo blada, ubrana w sukienkę. Kiedyś prawdopodobnie miętową, teraz całą oblepioną pyłem, błotem i… krwią? Amber podeszła bliżej, aby się upewnić. Tak, miała rację. Na sukience była krew. Mało tego. Ona cała była we krwi. Jej kruczoczarne włosy, kiedyś zapewne przepiękne, teraz były całe mokre, rozczochrane i… tak, no oczywiście. Krew. We włosach także ją miała. Nogi całe posiniaczone, a stopy bose.

Amber przyszło do głowy, że ona przypomina jakąś postać rodem z horrorów samego Stephena Kinga. Jednak, kiedy przyjrzała się jej twarzy, szybko odrzuciła tą myśl. Jej twarz... Nie umiała stwierdzić, o co jej właściwie chodzi, ale twarz tej kobiety była wyjątkowa. Przywodziła na myśl prędzej oblicze anioła, niż jakiejkolwiek upiornej istoty.

- Halo? Słyszysz mnie? – Matka Amber najwidoczniej straciła cierpliwość i próbowała zwrócić na siebie uwagę dziewczyny. Zupełnie nieskutecznie.

Nieznajoma nadal patrzyła nieobecnym wzorkiem przed siebie. Amber zerknęła w tym samym kierunku, jednak nie dostrzegła tam niczego niezwykłego. Jednak ona usilnie tam patrzyła, zupełnie jakby widziała tam coś niewidzialnego dla oczu Amber. A jej oczy… Oczy miała już zupełnie niezwykłe. Prawe niebieskie, lewe szaro-zielone. Hipnotyzujące. Amber nie mogła oderwać od nich wzorku... Mieniły się tysiącami kolorów, od kiedy tylko się w nie uważnie wpatrzyła. Wydawało się jej jakby dostrzegała nich cały wszechświat. Ale zaraz... Ona płacze! Amber przeklęła samą siebie w duchu, że tego wcześniej nie zauważyła. Dopiero teraz dojrzała łzy spływające po jej policzkach.

- Co do licha ciężkiego? – Z zamyślenia wyrwał Amber głos jej ojca.

- Ona płacze – wypaliła bezmyślnie.

- Zupełnie tak samo jak Sutter w samochodzie – dodała cierpko jej matka. Rzeczywiście. Do uszu Amber doszedł głos cichego łkania jej brata.

Nastała niezręczna cisza. Nikt nie wiedział, co powinni dalej zrobić. Dziewczyna nadal nie zdradziła najmniejszego zainteresowania ani Amber, ani jej rodzicami. A przecież o mało jej nie potrącili! Gdyby stanęła pół metra bliżej… Nie, Amber wolała o tym nie myśleć.

Ciche łkanie Sutter w samochodzie przerodziło się w głośny ryk, jaki potrafi wydać z siebie tylko roczne dziecko, gdy odkryje, że jest samo, jednak nikt nie kwapił się, aby pójść uspokoić malca.

- Chyba powinniśmy wezwać pogotowie – bąknęła w końcu Amber. Sprawdziła godzinę. Była 01:37.

- I policję – zgodził się jej ojciec, po czym odszedł na bok wykonać telefon.

Jednak ani policja, ani pogotowie nie dotarły. A rano dziewczyna zniknęła.

Tata Amber przestawiał samochód na pobocze, jej mama zajęła się dzieckiem. Amber została sama z tajemniczą nieznajomą. Nie wiedziała, co ma zrobić. Próbowała coś powiedzieć, ale słowa nie chciały przejść jej przez gardło. Coraz bardziej utwierdzała się jednak w przekonaniu, że dziewczyna rzeczywiście patrzy na coś konkretnego. Spróbowała, więc starej sztuczki. Popatrzyła w kierunku, w który ona usilnie się wpatrywała, a potem z powrotem na nią. A za sekundę gwałtownie odwróciła głowę. Miała rację! Tym razem to zobaczyła.

To było jakby przejściem do innego wymiaru. W miejscu gdzie jeszcze przed chwilą Amber widziała drogę nad morze, teraz były drzwi. Drzwi. Na środku ulicy! Ogromne, masywne, złote, niczym wrota zamku. Miały z dobre pięć metrów wysokości, a szerokość ulicy. Dookoła nich „wisiały” chmury! Całość jarzyła się blaskiem. Sprawiały niesamowite, magiczne wrażenie. Amber przyszło na myśl, że tak pewnie wygląda wejście do nieba.

Ale przecież to była droga! Niemożliwe, żeby nagle z powietrza wyrosły sobie drzwi! Zamrugała kilka razy i… Zniknęły! Pustka. Znowu widziała niekończącą się ulicę. Ale one tam były! Wiedziała. Wiedziała, że były. Widziała je! Widziała drzwi. Drzwi, w które tak usilenie widocznie musiała się wpatrywać się ta dziewczyna. Ciekawe tylko, dlaczego? I dokąd one prowadziły…?

- Amber zostaw go! Chodź to samochodu. Już nic mu nie pomożesz. – Głos ojca wyrwał Amber z odrętwienia. Odwróciła się w jego kierunku, kiedy zamarła w pół kroku… Zostaw go? Nic mu nie pomożesz? O kim on mówi? I jak to nie pomożesz? Przecież ta dziewczyna może potrzebować lekarza!

Poczuła, że czyjeś ramiona ją obejmują. Odwróciła się i zobaczyła zatroskaną twarz swojej matki.

- Kochanie, chodź do samochodu. Tato już zgłosił wypadek. Nic już nie pomożesz temu biednemu zwierzęciu. Nie miało szans. Wpadło nam prosto pod koła.

Co? O kim ona mówi? Jakie zwierzę?! Przecież na drogę wybiegła (Amber założyła, że dziewczyna wybiegła na drogę, bo przecież skądś musiała się tam pojawić!) dziewczyna, ale jej ojcu udało się w porę zahamować! Nie potrącili jej.

Amber spojrzała w stronę, gdzie jeszcze przed chwilą widziała tą dziewczynę i zamarła. Na drodze leżał jeleń. Martwy jeleń, poprawiła samą siebie. Jego zdecydowanie coś potrąciło, bez wątpliwość. A po dziewczynie nie było ani śladu. Ale nie tylko to ją zszokowało. Przecież jak sprawdzała godzinę, a nie mogło to być dalej niż dwadzieścia minut temu, była 01:37. A teraz przed sobą mogła obserwować wschód słońca! To niedorzeczne! Gdzie jest dziewczyna?! I skąd u licha ciężkiego wziął się ten jeleń?

- Amber, spójrz na mnie. Co się stało? – Mama zmusiła ją by spojrzała jej w oczy.

- Ta dziewczyna… gdzie ona jest? – Bąknęła w końcu.

- Jaka dziewczyna? – Jej rodzicielka zdawała się być w autentycznym szoku, jakby rzeczywiście nigdy żadnej dziewczyny tu nie widziała.

- Co… Co się stało? – Słowa z trudem przechodziły Amber przez gardło.

- Kotku, jesteś w szoku. To zrozumiałe. Posłuchaj mnie – matka położyła ręce na jej ramionach i z głęboką troską wręcz wymalowaną na twarzy uporczywie patrzyła jej w oczy. - Jakieś dwadzieścia minut temu pod koła wbiegł nam jeleń. Pojawił się znikąd. Tata próbował oczywiście go ominąć, ale nie dał rady. Z trudem udało mu się zapanować nad samochodem. Zwierzę po prostu nie miało szans. Od razu zgłosiliśmy wypadek. A ty wyszłaś z samochodu, stanęłaś tutaj i tak stoisz już przez prawie dwadzieścia minut. Chodź - mówiąc to objęła ją ramieniem. – Wróćmy do samochodu. Zaraz będzie tutaj pomoc.

Amber ledwo zauważalnie skinęła głową i pozwoliła się zaprowadzić matce do auta.

- Jezu Amber, wszystko w porządku? Jesteś cała biała. Wyglądasz jakbyś widziała ducha! – Wykrzyknął zdumiony jej ojciec, gdy otwierał przed nią drzwi samochodu.

Amber słabo się uśmiechnęła mimo woli. Nie ducha tato, nie ducha. Widziałam anioła, odpowiedziała mu w myślach.

Bo Amber wiedziała, że ją widziała. Ta dziewczyna tam była. I widziała drzwi. Drzwi, które wyglądały jakby prowadziły do nieba i dziewczynę o anielskiej twarzy.

Wrota nieba i anielica.

Tylko skąd ta krew?

~ ~ ~

W sumie powinnyśmy o tym napomknąć już dawno, ale ciii.... XD

To jest dalsza część prologu, 3/5 :3