***

- Jak to, to nie jest on?! Przecież mówiłaś, że te czarownice...

- Tak, wiem, co mówiłam. Ale myliłam się! Okay? Każdy się może pomylić mamo!

- Ale nie ty, moja droga. Przynajmniej nie powinnaś. Szczególnie w tak ważnej sprawie - już nie krzyczała. Mówiła cichym, przesadnie spokojnym głosem, starannie wymawiając każde słowo. Elizabeth nie znosiła, kiedy jej matka uderzała w taki ton. Przecież to nie była jej wina! Ma tylko siedemnaście lat, nie może wiedzieć wszystkiego!

- Mamo… – Elizabeth podjęła ostatnią próbę. Jeśli teraz nie uda jej się jakoś udobruchać matki, czeka ją najprawdopodobniej najdłuższe, najnudniejsze i najgorsze kazanie w życiu. – Przepraszam. Wiem, powinnam być mądrzejsza, bardziej się przykładać. Pokazałam mu zdjęcie Belli, przedstawiając ją, jako moją kuzynkę, a on nie okazał żadnego zainteresowania! Żadnego mamo! To nie może być on… Tylko, że ja naprawdę byłam pewna, że to on. Ta cała Mellanie na krok go nie odstępowała! Dokładnie tak jak…

- Mellanie?! – Tym razem to matka jej przerwała. - Elizabeth, za tym chłopakiem Jakkolwiek-mu-tam-jest…

- Niall mamo, Niall! To naprawdę tak trudno zapamiętać?

- Po pierwsze: nie krzycz na mnie. Po drugie: nie przerywaj mi. Po trzecie: daruj sobie ten sarkazm. Po czwarte: za tym chłopakiem łaziła Mellanie, czy wszystkie wiedźmy?

- No w sumie to głównie Mellanie… Znaczy się…

- Tak kochanie? – Elizabeth stwierdziła, że jednak zdecydowanie wolała akcentowanie każdego wyrazu, niż ten przesadnie milutki głosik.

- No… nigdy tak naprawdę nie widziałam, żeby Niall łaził z wiedźmami, gdy nie było przy nich Mellanie, ale…

- ELIZABETH CHARLOTTE WHITE! Kiedy ty wreszcie zaczniesz myśleć? Nie przyszło ci do głowy, że po prostu ten twój cały Niall podoba się tej wiedźmie?! Nie, nic już nawet nie mów. Po prostu bądź z łaski swojej na chwilę cicho i zastanów się, kto to naprawdę może być.

Elizabeth zaczęła w myślach przeglądać listę chłopaków uczęszczających do Culveer School. Jej matka w tym czasie po prostu stała i się na nią gapiła, co chwila orientacyjnie spoglądając na zegarek i przewracając oczami. Dziewczyna próbowała się skupić, jednak nic nie mogła poradzić na to, że nikt nie przychodził jej do głowy. Do tej pory była święcie przekonana, że to Niall, bo te wiedźmy tylko za nim chodziły. Na nikogo więcej nie zwracały uwagi. No, oczywiście poza Amber.

- Aaron! – Wyrwało się Elizabeth. Z początku własna lekkomyślność przeraziła ją samą. To imię po prostu wpadło jej do głowy, gdy pomyślała o Amber, ale… Nie miała żadnych podstaw żeby uzasadnić. A jeśli i tym razem zawiedzie, matka na pewno nie pozwoli jej dłużej zostać w Culveer School, wyśle ją, aby pobierała nauki u ciotki, tym samym pozbawiając Elizabeth szansy na realizację jej planu. Nie, nie może tym razem zawieźć, inaczej wszystko stracone. Choć z drugiej strony, to mógł być naprawdę Aaron. Amber sprawiała wrażenie bardzo z nim zżytej, a wątpliwe by w zupełności zaufała komuś, kto nie ma pojęcia o jej… darze. W gruncie rzeczy Elizabeth nie miała też innego pomysłu. Postanowiła postawić wszystko na jedną kartę.

Od matki nie doczekała się żadnej odpowiedzi, pomijając ponaglającego ruchu ręką, co prawdopodobnie miało być dla niej zachętą do uzasadnienia wyboru.

– Aaron Williams. Chodzi z nami do klasy. Bardzo przyjaźni się z Amber. Wprawdzie wiedźmy nie sprawiały nigdy wrażenia jakiegokolwiek zainteresowania tym chłopakiem, ale możliwe, że jeszcze nic nie wiedzą. Albo ukrywają, że wiedzą. Nie wiem, ale to naprawdę może być on. Sama mówiłaś, że Amber nie zaufa obcej osobie. A Aaronowi ufa i to bardzo.

- No dobrze Elizabeth, miejmy nadzieję, że tym razem się nie mylisz. W przeciwnym razie wiesz, co cię czeka. – Oj tak, Elizabeth wiedziała aż za dobrze. Matka wyśle ją do ciotki, które mieszka w USA! Normalna nastolatka zapewne skakałaby z radości, oraz dołożyła wszelkich starań żeby zamieszkać u domniemanej ciotki, ale nie Elizabeth. Przecież mieszkając hen daleko za oceanem nijak nie będzie mogła pomóc Clancy’emu. Ich plan legnie w gruzach, trzeba będzie pożegnać się z marzeniami o wiecznej mocy. Swoją droga, już dawno nie dostała żadnej wiadomości od Clancy'ego... Ciekawe, co tam u niego? Udało mu się rozkochać w sobie tą przeklętą Ravene? Oczywiście, że tak. Przecież z takim wyglądem nie ma najmniejszego problemu. Wystarczy, że się uśmiechnie. Ten jego uśmiech każdą by powalił z nóg. Ale Elizabeth i tak postanowiła wysłać do niego wiadomość przy najbliżej okazji. Tymczasem musiała skupić się, aby całą uwagę poświęcić słowom matki.

- … Po prostu wlej Aaronowi miłosny napar z twoim włosem do napoju. Nie mamy czasu, żeby znowu bawić się w powolne zauroczenie, niech się od razu w tobie zakochała i lata koło ciebie jak piesek. Tego teraz potrzebujemy. On mu cię bezwzględnie słuchać. A, i Elizabeth. Zapomnij o tym Niallu. Nie chce o nim więcej słyszeć, a ty masz się od niego trzymać z daleka. I anuluj działanie wywaru, jasne?

- Oczywiście, jak sobie życzysz mamo. – Elizabeth starała się przybrać najbardziej pokorny głos, na jaki ją było stać. Oczywiście, że wleje Aaronowi napój, w tej kwestii jak najbardziej zgadzała się z matką. Ale nie ma mowy, że odpuści Nialla. Ten chłopak już jest w niej zakochany po uszy, a wywar działa dopiero dwa tygodnie. On może się jej jeszcze przydać. Szczególnie, że podoba się Mellanie. Nie, nie mowy, że zrezygnuje z takiej cennej przewagi.

~ ~ ~

No i to byłby już cały prolog :3

Co o nim sądzicie? c;