13 tygodni wcześniej

- Brawo, brawo.

Dziewczyna musiała przyznać przed samą sobą, że nie tego się spodziewała. Sądziła, że Clancy będzie próbował ją przekonać, że się myli, zrobi wszystko by uwierzyła, że jest „słodki i niewinny” jak to określała go zawsze Rav. A tymczasem on nagrodził jej monolog, z którego była taka dumna, który tyle razy ćwiczyła przed lustrem głośnymi oklaskami i tym swoim ironicznym uśmieszkiem. Izabella naprawdę nie rozumiała, jak jej siostra mogła na niego polecieć. Ba, jak jej siostra mogła się w nim aż tak zakochać. W takim… w takim palancie!

Oczywiście, był przystojny. Swoje czarne włosy zapewne układa z godzinę przed lustrem, żeby wyglądały aż tak imponująco. Rozrzucone na wszystkie strony, niby pozostawione w nieładzie, a w rzeczywistości… w istnej harmonii. Wydatne kości policzkowe, te cudowne zielone oczy i jakże długie rzęsy. Zdecydowanie atrakcyjny. Ale przecież każdy wie, że wygląd to nie wszystko!

Clancy był największym idiotą, jakiego Bella kiedykolwiek spotkała. Do tego wniosku doszła już dawno temu, zdecydowanie wcześniej, niż dostrzegła, że on tylko wykorzystuje jej siostrę. Trochę jej to zajęło, ale w końcu odkryła cały jego plan. Wtedy postanowiła wyłożyć kawę na ławę, wygarnąć mu wszystko i kazać odczepić się od Raveny.

A on tylko zaczął się śmiać.

- Gratuluję. A więc nie jesteś taka głupiutka jak z początku myślałem – mówiąc to pogłaskał ją po policzku. Wzdrygnęła się od jego dotyku. – Całkiem nieźle to wszystko rozgryzłaś. Z jednym wyjątkiem. Wiesz, nie działam sam. Ktoś mi pomaga. Ktoś, a dokładnie ona przygotowała dla mnie specjalny napar, którym miałem rozkochać w sobie twoją Rav. Jednak on nie był mi potrzebny, o nie – roześmiał się. – Twoja głupiutka siostrzyczka od razu na mnie poleciała. Nie musiałem tak naprawdę nic robić, a ona i tak jest na wszystkie moje skinienia. Nawet nie wiesz, jakie to wygodne. Bo pomyśl tylko. Ja cały czas mam ten napar. Jak myślisz, co by się stało, gdyby obie panny Winchester były we mnie szaleńczo zakochane?

Podszedł do niej, blisko. Zdecydowanie za blisko. Dzieliło ich nie więcej jak dziesięć centymetrów. Popatrzyła mu w oczy… O mój boże, jakie to były cudowne oczy! Przez chwilę miała ochotę zarzucić mu ręce na szyje i po prostu zatracić się w tych oczach. A potem jej wzrok natrafił na odkorkowaną fiolę, która niewiadomo skąd pojawiła się w ręce Clancy’ego.

Napar.

Izabella w mig pojęła, co się dzieje. Czym prędzej odsunęła się od niego i zaczęła uciekać. Tego już tym bardziej nie przewidziała. Napar był silny, bardzo silny. Przecież on ledwo, co otworzył buteleczkę, a ona już chciała się na niego rzucić. Wolała nie myśleć, co by się stało gdyby jej go podał. Albo Rav.

Poczuła, że czyjeś palce boleśnie chwytają ją za ramię. A więc ją dogonił.

Bella wiedziała, że teraz tylko sekundy dzielą ją od chwili, gdy wleje jej ten przeklęty płyn do gardła. A wtedy już po niej. Wszystko stracone, ona i Rav staną się marionetkami w jego rękach. Sięgnęła się po swoją ostatnią deskę ratunku i wyciągnęła sztylet. Fakt, będąc ubranym w letnią, zwiewną sukienkę niełatwo cokolwiek schować. Na szczęście jej sukienka była na tyle długa, że skutecznie zakrywała pochwę na sztylet, przypiętą do uda. Z zawartością w środku, oczywiście.

Jednak widok noża w jej dłoni nie zrobił na Clancy’m większego wrażenia. Nie puścił jej, za to znowu się roześmiał. Bella wcale mu się nie dziwiła. Zapewne nie wyglądała zbyt groźnie z tym czymś w ręce, sama się zresztą tak wcale nie czuła. Jednak była zdesperowana, a zdesperowana kobieta ze sztyletem w dłoni jest naprawdę groźnym przeciwnikiem. Niestety, Clancy nie zdawał sobie z tego sprawy.

Ciągle się śmiał, gdy dziewczyna wbiła ostrze w jego klatkę piersiową, prosto w serce. Drżącymi rękami wyciągnęła z niego nóż, a potem odrzuciła na ziemię, jakby ją poparzył.

Chłopak wreszcie ją opuścił, oniemiały z wrażenia. Jego ręce bezmyślnie powędrowały w kierunku rany. Koszula zdążyła mu się już cała ubrudzić od krwi. Poczuł, że nie jest w stanie dłużej utrzymać się na nogach, osunął się na kolana.

- Pożałujesz… - zakrztusił się własną krwią. – Pożałujesz tego – wychrypiał.

Bella nie mogła uwierzyć w to co zrobiła Właśnie go dźgnęła nożem! Mimo woli cofnęła się kilka kroków, a potem i ona upadła na ziemię. Clancy już leżał na podłożu, obiema rękami trzymając się za ranę, jakby chciał powstrzymać krwawienie. A krwi ciągle przybywało. Dostał drgawek, zaczął się chorobliwie trząść. A chwilę później zupełnie nagle przestał się ruszać.

Jak przez mgłę do Belli dotarło, że umarł.

Zabiła go.